“Het is niet zo leuk voor jullie, maar ik ga verhuizen. Mijn zoon heeft me gevraagd en ik heb JA gezegd!” stralend kijkt mevrouw me aan. Ze was er vol van en heeft zin om weer dichter bij haar kinderen en kleinkinderen te gaan wonen, dichtbij zee. Ze wil direct aan de gang met kleding uitzoeken, want in het verpleeghuis is haar kamer kleiner en er moet veel weg..
Nog geen dag later is alles anders. Mevrouw zit aan het ontbijt, met een boze blik. “Ik laat me niet opsluiten in een gevangenis!” Een dierbare vriendin is langs geweest en ze hebben samen fijne herinneringen opgehaald. Ook kwam de verhuizing en verandering van omgeving aan de orde. Twijfel, angst, verzet en argwaan. Ze weet niet meer waar ze geslapen heeft, vraagt steeds opnieuw in welke plaats we zijn en is boos. Haar wereld schuift en kantelt, net als haar beleving.
We nemen haar mee naar buiten. Een autoritje, een kop soep in een café. Even weg van alle verwarring. Haar blik verzacht, haar houding ontspant. Thuis zingen we samen bij het koor en bekijken haar kleding en sieraden. “Deze speld was van mijn moeder,” zegt ze glimlachend. Herinneringen komen boven, en met hen een moment van rust.
Onze rol is klein en tegelijkertijd van grote waarde. We vangen haar op in haar momenten van vreugde én verzet. We passen ons aan, schakelen, volgen haar beleving zonder oordeel. Want morgen? Morgen kan alles weer anders zijn.
Dementie verandert iemands beleving voortdurend. Als Zorgelf bewegen wij mee, zonder oordeel en zonder onze eigen verwachtingen op te dringen.
